شعر نو

پشت این کوه قشنگ
که همه پُر شده از صخره و سنگ

سبزه زاریست که دل میبرد از سینۀ تنگ

آبشاریست سرانجامش رود ، که خروشان شده ، 

فریاد کنان . . . با نوای فرحی میگذرد ، تا به دریا . . .

زبر و حاشیۀ کلبۀ چوبی قشنگ.

جمع مرغان یک سو ، بازی شاپرک و اردک و قو

گاه در بوسه کنار، گاه باهم لب جو 

همه باهم هم سو

نغمه چلچله و صوت هزار

رقص مرغان به چمن زاربهار 

شور و عشق موج زند در دیدار 

حاصل هوش و سواد و فرهنگ 

مرغ صبح نغمه گهی زد به نماز 

صبحدم را بـه دمش کرد آغاز 

روز با شوق و شعف چون شد باز 

دم خوش روز کند خوش آهنگ

پشت این کوه بلند ، همه زیبا شده است ، 

چه فریبا شده است

همه جا جشن و سرور ، همه جا شادی و شور ،

همه در وادی نور 

دم خوش یُمن مبارک باد است

همه جا عشق و امید ، همه جا غرق نوید ،

همه درسایه یک سرو سپید

شادمانه بشتابید که مهر ، آباد است

نصرآواز نما با دف و چنگ خوش و جاوید نوای عُشاق

کور بادا که ندید این فرهنگ لال بادا که نخواند این آهنگ

زندگی اجبار نیست....

شاید آن روز که سهراب نوشت زندگی اجباری است

                                                   دلش از غصه حزین بود و غمین

حال من می گو یم

             زندگی یک در و دروازه و دیوار که نیست

 که نشد بال زدو پرواز کرد

                                                 زندگی اجبار نیست

         زندگی بال و پری دارد و مهربان تر از مهتاب است

                             تو عبور خواهی کرد

  از همان پنجره ها

                                                        با همان بال و پر پروانه

        به همان زیبایی

                                 به همان آسانی

                                                              زندگی صندوقچه ی اصرار پرستو ها نیست

         زندگی آسان است

                                    بی نهایت باید شد تا آن را یا فت

            زندگی ساده تر از امواج است

                           پس بیا تا بپریم

                                                  وتا شبنم آرامش صبح

                                                               تا صدای پر مرغان اقاقی بال و پر باز کنیم

             تا توانیم که ازاول آغاز کنیم و تا نهایت برویم

حافظ

خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم
به صورت تو نگاری ندیدم و نشنیدم

اگر چه در طلبت همعنان باد شمالم
به گرد سرو خرامان قامتت نرسیدم

امید در شب زلفت به روز عمر نبستم
طمع به دور دهانت ز کام دل ببریدم

به شوق چشمه نوشت چه قطره‌ها که فشاندم
ز لعل باده فروشت چه عشوه‌ها که خریدم

ز غمزه بر دل ریشم چه تیر ها که گشادی
ز غصه بر سر کویت چه بارها که کشیدم

ز کوی یار بیار ای نسیم صبح غباری
که بوی خون دل ریش از آن تراب شنیدم

گناه چشم سیاه تو بود و گردن دلخواه
که من چو آهوی وحشی ز آدمی برمیدم

چو غنچه بر سرم از کوی او گذشت نسیمی
که پرده بر دل خونین به بوی او بدریدم

به خاک پای تو سوگند و نور دیده حافظ
که بی رخ تو فروغ از چراغ دیده ندیدم